Herkes kendini över, ben ise yaraladım; Gönlü kurtarmak için nefsimi karaladım!… (Miktat EYÜPOĞLU 1993)

Kan çektim kalemime, efkârımla yaşadım, Vefasız dostlarımı üç talakla boşadım . . . (Miktat EYÜPOĞLU)

Nerde vefâlı dostlar, ciddi düşman bile yok? Hatasını anlayan yiğit, pişman bile yok… (Miktat EYÜPOĞLU 1994)

Hangi tarafından seyretsem seni, Ruhum şenleniyor, gözüm gülüyor… “Akçaabat”, adın cezbetti beni, Sana meftunum ben, herkes biliyor… Namın var, kıtalar ötesi aşan, Şanın var;folklorle, mertlikle taşan, Hayır-hasenatta yarışan, coşan, Nice evladını herkes biliyor… Baktıkça yemyeşil çayırlarına, Tütüne, fındığa, bayırlarına, Camiye, okula, hayırlarına, Sanki gözlerimin için gülüyor… Geçmişin şanlıdır, insanın da mert, Sende bütünleşir, yaşayan her […]